Περί προτύπων ομορφιάς
Γράφει η Χριστιάνα Μανιάτη , Η ισχύς της ομορφιάς προκύπτει από το γεγονός ότι είναι η μια αυταπόδεικτη αλήθεια. Κανείς δε χρειάζεται να αποδείξει την ύπαρξή της, γιατί αυτή παρουσιάζεται και αποκαλύπτεται αναφανδόν μπροστά στα μάτια μας και αυτό από μόνο του αποτελεί απόδειξη της ίδιας τής της ύπαρξης. Παραταύτα, η έννοια της ομορφιάς και του ωραίου συνυφαίνεται με την κοινωνία, τον πολιτισμό και την ιδιοσυστασία. Ανά τους αιώνες το ωραίο προσδιορίζεται βάσει ασταθών και ευμετάβλητων κριτηρίων. Στον Μάκβεθ ο Σαίξπηρ γράφει ότι « το ωραίο είναι άσχημο, το άσχημο είναι ωραίο» . Μέσα σε αυτό το στίχο αποτυπώνονται οι διαχρονικές διαφορές και οι αντιθέσεις μεταξύ των προτύπων ομορφιάς. Η ίδια η Τέχνη μας διδάσκει ότι η εξωτερική ομορφιά συναρτάται με το χρονικό και ιστορικό πλαίσιο, την κουλτούρα, τη θρησκεία, το πολίτευμα κοκ. Για παράδειγμα, οι πίνακες του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης μαρτυρούν τα παρωχημένα γυναικεία πρότυπα ομορφιάς. Το διηνεκές του ωραίου μελετάται...